Muharrir Sevinç Karakaya’dan 2 yeni kitap ve söyleşi

Yazar Sevinç Karakaya, “Son Sığınak Orm” ve “Kayıp Bilgiler Krallığı” adlı iki yeni kitap kaleme aldı.

“Kayıp Bilgiler Krallığı” kitabının Irak’ın Bağdat kentinde “Bilgelik Evi” olarak bilinen tarihte çok ünlü bir Beytül Hikme kütüphanesinde geçtiğini belirten Karakaya kitaplarıyla ilgili Abdülkerim Lale ile sayfa ortalarında seyahate çıkaran bir söyleşi gerçekleştirdi.

İşte Muharrir Sevinç Karakaya’nın iki kitabıyla ilgili söyleşisinin tamamı;

Merhaba Neşe Hanım, öncelikle bize biraz kendinizden bahseder misiniz?

Merhaba. Sevinç Karakaya. 1989 Kastamonu, Taşköprü doğumluyum. Dört kardeşin en büyüğüyüm. Taşköprü Anadolu Lisesi’nde okudum ve ardından Hacettepe Üniversitesinden mezun oldum. Evli, 4 çocuk annesi, memur ve müellifim. Hobilerim de çocuklardan evvel ve çocuklardan sonra olmak üzere çok değişti; o yüzden o alana hiç girmeyeyim… Lakin hayal kurmayı kendimi bildim bileli çok severim.

Her okurun merak ettiği temel bir soruyla başlayalım o hâlde Sevinç Hanım. Müelliflik serüveniniz nasıl başladı? Ya da buradan yola çıkarak muharrir olunur mu, müellif doğulur mu mesela?

Yani ben kendime müellif derken çok çekiniyorum aslında. Bu yolda yürümek için uğraş eden biriyim dersek daha samimi bir yaklaşım olur tahminen. Zira şimdi bu yolun çok başındayım. Lakin yeniden de dilim döndüğünce sorunuzu cevaplamaya çalışayım.

Çocukluğum çok hoş bir köyde geçti benim. Şimdi yeni harfleri öğrenen bir çocukken de ineklerimize, köpeklerimize çok şiir yazardım. Kuzenim her yaz Ankara’dan gelirdi. Ona mektuplar yazardım mesela. Dedemi ve annemi art geriye kaybedince de kitapların ve defterlerin dünyasına daha çok sığındım sanırım. Ortaokulu yatılı okudum ve bir senede üç ajanda günlük bitirdiğimi hatırlıyorum. Çok toplumsal bir çocuktum fakat kimseye göstermediğim bâtın, sessiz bir istikametim de daima vardı. Lisede kompozisyon yarışlarında daima dereceye girerdim ve bu beni acayip motive ederdi. Sağ olsunlar öğretmenlerim de beni o periyot çok desteklediler. Üniversite devrinde biraz fazla sosyaldim. Çok üzülerek söylüyorum ki o dönemim biraz kitaplardan uzak geçti. Fakat artık arkama bakıyorum ki o periyotta de insanları okumayı öğrenmişim aslında. Sonrası esasen Konya’ya yolumuz düştü. Çocukların doğumuyla bir arada daha çok meskende kalmaya başladım. Bu tıpkı vakitte benim için daha çok okumak ve yazmak demekti. Zira yazmak için biraz inziva gerekir. İnsanın kozası kendi içindedir. Orada büyütür en çok kendini. Bir devir Mevlana İdris Hocamla yollarımız kesişti. Çeto’da yazdım. Aslında hiç müellif olmak üzere bir hayalim olmadı yıllarca lakin sonrasında kurduğum soyut hayaller yavaş yavaş bir kitaba dönüştü. Bu da Allah’ın bana bir ikramıydı.

Sizi en çok hangi kaynaklar besliyor?

Çocuklarım ve çocukluğum. Yani bu yalnızca çocuk edebiyatı alanı için değil. Zati ben yıllarca şiir, hikaye ve deneme yazmaya çalıştım. Kitaplarımın birinci gençlik romanı olarak çıkması büsbütün nasip işidir. Hâlâ bir hikaye, şiir okurken içim akar. İster yetişkinler için hikaye ister masal yazın; safiyane bir çocuk gözüyle hayata bakmanız gerekiyor. Çocukluğunuza bol bol inip çıkmanız gerekiyor. Bunlar beni çok besler hakikaten. Alışılmış güzel gözlemci olmak ve yazma rutini oluşturmak de çok önemli.

Ne vakitler yazmayı tercih ediyorsunuz, ya da ilham periniz hangi vakitler uğruyor?

Dört çocukla hayat o kadar ağır ve karmaşık ki… Çocuklarımın uykuda olduğu her an yazabilirim. Yazmam için yalnızca sessiz bir ortam kâfi. Hatta ikinci kitabımı bir Ramazan ayında geceleri sahura kadar uyumayarak yazmıştım. O kadar saklı yazmışım ki kitap çıkınca eşim ve çocuklar şok oldu. “Ne yani anne, bu hakikaten senin kitabın mı?” sorusu konutta yankılanıp durmuştu…

İlk kitabınızdan biraz bahseder misiniz?

Tabii ki. Birinci kitabım “Kayıp Bilgeler Krallığı- Biruni ve Elma Kurdunun Maceraları”. Olay Bağdat kentinde Bilgelik Konutu diye de bilinen tarihte çok ünlü Beytül Hikme kütüphanesinde geçiyor. Başkahramanımız sonradan kitap kurduna dönüşecek bir elma kurdu ve çocuk Biruni. Halife Harun Reşid devrini üniversitede Kültür Tarihi dersinde Bülent Yılmaz hocamdan dinlemiştim. O dersi günlerce başımda bir animasyon üzere oynattığımı hatırlıyorum. Kitapların ve kütüphanelerin tepe yaptığı bir devir. Müslümanların birçok âlimler yetiştirdikleri, övünç kaynağımız olan bir periyot. Bunu bütün çocukların bilmesi gerek diye düşünmüştüm. Esasen en sevdiğim iki yer mescitler ve kütüphanelerdir. Böylelikle o periyodun âlimlerini ve yaptıkları keşifleri hikâyeleştirdiğimiz bu türlü bir kurgu ortaya çıktı. Hatta devamını da yazmaya başladık lakin olumsuz hava şartları nedeniyle yarım kaldı. Malum çocuklar…

İkinci kitabınız da bundan çok çok farklı güya. Apayrı iki dünya.

Evet. Birinci kitabım geçmişi anlatan tarihi roman üslubunda lakin ikincisi büsbütün geleceğe yönelik. Fantastik-distopya diyebiliriz. İsmi “Son Sığınak-Orm”. Bahsettiğim üzere benim çocukluğum köyde geçti. Tohumun, toprağın içinde büyüyen bir çocuktum. Bugün hepimizin sofrasından eksik olmayan yapay besinler ve GDO’lu eserler sorunu beni bir oldukça üzüyordu. Zira ben gerçek karpuzun, gerçek domatesin, gerçek tereyağının ve ekmeğin kokusunu, tadını bilerek büyüdüm. Bir de bizim kuşak o denli bir jenerasyon ki hem bozulmamış besinlere hem de bozulmuş besinlere en çok biz maruz kaldık. Çok farklı bir geçiş devri jenerasyonuyuz biz. Tahminen 6-7 yaşlarındaydım lakin çok düzgün hatırlıyorum. Buzdolaplarımız tereyağı dolu olurdu zira çok ineğimiz vardı lakin teyzemler pasta yapmak için Sana yağı alsın diye dedeme yalvarırlardı. Yani bütün bunları düşündüğümde bi kandırılmışlık hissi almıştı beni. “Etrafımızdaki besinler daima GDO’lu. Yerli tohumlarımızı sıkı sıkı korumalıyız” sancısı çekmeye başladığımda da bu kitap doğdu işte. Kitapta elde kalan son bir avuç yerli tohum başkahramanımız tarafından kurtarılmayı bekliyor. Natürel biraz dünya tarihi ve kapitalizm eleştirisi de var bu kitapta. Yapay ışıklar altında gece gündüz yumurtlamak zorunda kalan tavuk Leafie, kozmetik bölümünden kaçan beyaz kobay fare, petrol atıklarıyla zehirlenen martı ve onun yavrusunu büyüten kedi… Hepsi kitabıma konuk oldu, sağ olsunlar.

Bu kitabın Kudüs’te bitme nedeni nedir? Yani GDO, iklim değişikliği, yerli tohumlar, dünya tarihi, tüketim kültürü üzere sıkıntıları nasıl Kudüs’e bağladınız?–

Bütün bu sorunlar aslında insanın tarihiyle alakalı. Birçok birbirini doğuran şeyler. Kitabın sonunda da kurgu bitiyor lakin yerli tohumlar tekrar çimleniyor ve sıfırdan bir hayat başlıyor. “Yeryüzünde yine bir hayat başlasa nerede başlardı sanki?” diye çok düşündüm. Kudüs’e hiç gitmedim fakat daima kalbimi titreten bir kent olmuştur. Kalbimin sesini dinledim ve kalemim Peygamberler Kenti Kudüs’ün ismini yazdı.

Özellikle çocukların bu kitaplarda neyi bulmasını hedeflediniz?

İlk kitabımda asıl maksadım, yalnızca kitap okuyanlar değil, kitapla birlikte kâinatı da okuyanlar kazanacak bildirisini verebilmekti. Bilim tarihine baktığımızda bunun en hoş örneği de Bağdat’tır, Semerkant’tır, Endülüs’tür. Matematik ve fizik, Allah’ın kâinatı bu kadar muazzam yaratmadaki şifresidir aslında. Müslüman âlimler, yani kitabın lisanıyla Bilgelerimiz, bu sırrı asırlar evvel keşfetmişler ve kendi asırlarında bugüne bile ilham olacak kitaplar ve keşifler ortaya koymuşlardır. Meğer günümüzde matematik çarpmalı bölmeli sorunlara, fizik-kimya ise gerçek hayattan kopuk formül ezberlerine dönüştü güya. Sanki matematikten evvel matematik tarihi ve matematik-evren ilgisi mi kavratılmalı çocuklara, diye çok düşünürüm mesela. Bilhassa birinci kitabımda bunu çok vurgulamıştım.

İkinci kitabımda ise asıl amaçladığım şey dünyanın geleceği ve insanların daima tüketim odaklı yaşamalarının vereceği ziyan üzerineydi. Bir kırmızı alarm moduna geçip kendimize çeki sistem vermezsek çok sert bir kayaya toslayacağız. Şu anda 30’lu yaşlarda olan bizim jenerasyonumuz hâlâ orman yangınlarını, boşa akan suları, yapay besinleri önemsemeden yoluna devam ediyor. Fakat bizim çocuklarımızda bu değişmek zorunda. Yoksa maalesef ki “Son ırmak kuruduğunda, son ağaç yok olduğunda, son balık öldüğünde beşerler paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak.”…

Medeniyet ve bir medeniyete aidiyet çocuklarda nasıl oluşturulabilir? Bu mevzuya kitaplarınızda nasıl dikkat çektiniz?

Bu çağın çocukları çok farklı. Özgürlük ve aidiyet anlayışları da çok farklı. Tabiattan koparılmış bir ruh hırçın ve asidir zira. Tabiata ve kendi ruhuna dönen insan yavaş yavaş yumuşamaya başlar. Bu ruhlarda aidiyetin oluşması için de evvel bir şeyden etkilenip o şeyi sevmeleri gerekir. Ben aslında bu etkileşim bağını kurmaya çalıştım yazdıklarımla. Bağdat’ı merak etsinler istedim. Bunu anlatırken de birçok yerde uçtum, kaçtım; fantastik ve hayali ögelerden çokça yararlandım. Aslında insanın kendine dönüş seyahati da biraz fantastik değil midir? Kur’an kıssaları bunun en açık örneği. Asırlar evvel Bağdat’ta takma kanatla bir adamın uçtuğunu bilen bir çocuk bu öyküden etkilenir. Merak eder, araştırır ve öğrendikçe sever. Kendi tarihiyle bir bağ kurar. Ve aidiyet adım adım tabiatıyla oluşur. O altın çağda bulduğumuz ilim bizim yitik malımızdır. Yavaş yavaş oluşan o sevgi bağı ve aidiyet, o merak; yitik hazinemize kavuşma seyahatinde bir harita üzere çocuklarımızın kalbine yol gösterecektir.

Bir öğretmen bu kitapları öğrencilerine tavsiye etmeli mi? Evet diyorsanız neden?

Artık çocuklar büsbütün mizah ve macera merkezli okuma yapmak istiyor. Sürat çağında büyüyen çocuklara bir sıkıntıyı iki sayfa boyunca anlatamazsınız. Çocuk onu okumaz. Çocuk çok didaktik, durağan, ezberci metinlerden kaçıyor. Ben kendi oğlumda da bunu çok gözlemliyorum. Fakat biz ebeveynler ya da öğretmenler çocuk okurken de bir şeyler öğrensin istiyoruz. Ve artık hepimiz biliyoruz ki çocuğa verilen bilinçaltı bildiri, bilinçüstü bildiriden çok daha değerli ve kalıcı. Ben de yazarken buna çok dikkat ettim. Bildiri derdi yüksek biriyimdir ancak yazarken daima asıl vermek istediğim şeyi mizah ve macerayla harmanlayarak yazdım. Birden fazla kısmı güya bir animasyonun içindeymiş üzere canlandırarak yazdım. Çocuğun gözüne sokmamaya çalıştım. Ayrıca iki kitabı da metin bittikten sonra etrafımdaki arkadaş, akraba ve kendi çocuklarıma okutmuştum. Onlarda nasıl bir tat bırakıyor? Heyecanlanıyorlar mı? Tekrar okumak isterler mi? Bu süreç ve gelen yorumlar çok olumluydu. Hatta bir solukta okuyanlar vardı. Bu yüzden öğretmenlerimize de velilere de içim rahat bir biçimde, “Test edildi, onaylandı; okuyun okutun” diyebiliyorum.

Kaynak: Haber7