Mustafa Çelik yazdı: Osman Sınav’a şahitliğimdir

Geçmiş vakit dostların anılarıyla kıymet kazanır. Hatırlamak bazen bir nimettir. Merhum Osman İmtihan ve sevgili Hasan Kaçan’ın ‘Ekmek Teknesi’ projesini birinci bana getirdikleri o güne gidiyor zihnim.  O vakitlerde Kanal 7 Televizyonun Genel Yayın Yönetmeni bendim. ‘Kanal 7 için çok uygun bir proje, buraya yakışır bu dizi’ demişlerdi. Çok sevmemize ve beğenmemize karşın, ne yazık ki maddi yetersizlikler yüzünden bu teklifi değerlendirememiştik. Birebir şekilde ‘Sakarya Fırat’ dizisini de sevgili kardeşim Süleyman Çobanoğlu, Kanal 7’nin Program Daire Lider iken hazırlamıştı. Tekrar tıpkı nedenlerle bu projeyi de gerçekleştirmek 0sman Sınav’a nasip oldu.

Osman İmtihan büyük hayallerin adamıydı. Her görüşmemizde uzun uzun dinlediğim projeleri, üzerinden çok vakit geçmeden aniden gerçeğe dönüşmüş olurdu. Bu ülke için daha ne hayaller kurmuştu, ömrü vefa etmedi hepsine. Geriye dönüp bakınca çok nitelikli ve kıymetli eserler bıraktığını görüyoruz bu dünyaya. Bir kısmını kendisinden dinleme talihine sahip olduğum ‘büyük hayallerini’ düşününce bu vefat tam bir ‘erken ölüm’ oldu.

Nice güzelim projesi yarım kaldı.  Öteden beri Osmanlı Padişahlarının hayat kıssalarını içeren bir dizi projesi peşindeydi. Ak Parti iktidara geldikten bir müddet sonra Koşuyolu’ndaki ofisinde ziyaret ettiğim bir gün bana en az dört- beş saat hiç yorulmadan bu büyük projesini evrak kağıtlarına yazdığı kısa kısa notlarla anlatmıştı. Büyük hayallerin büyük coşkusu içindeydi. Bana birlikte yapalım teklifi yapınca tekrar o kahrolası ekonomik yetersizlikler önüme çıkmıştı.  Osman, kaliteden asla ödün vermezdi. Yapacağı projenin hakkettiği bütçeyi temin edemezse o projeyi bir kenarda beklemeye alırdı. Ben bu heyecan ve coşku karşısında nerelere kimlere bu projeyi teklif ederse sonuca ulaşabileceğine dair niyetlerimi mahcubiyet içinde aktarabilmiştim. Ne vakit görüşsek ulusal ve manevi kıymetlere sahip kimi yetkililerin bu ve gibisi proje teklifleri karşısındaki duyarsızlıklarından yakınır, muhafazakâr topluluğun kültür-sanat’a olan ilgisizliğine çok üzülürdü. Tunca Toskay’ın TRT Genel Müdürü olduğu dönemde ve   2010 yılından sonraki yıllarda bilhassa TRT VE ATV ‘Osman İmtihan Yapımı’ dizilere ve sinema sinemalarına hakkettiği pahası vererek seyirciyle buluşturdular. Ben fakat Kanal7’ de ve Ülke TV’de konuk edebildim. Sinema anlayışını, büyük çabasını, asla vazgeçmeyen azmini anlattı bizim ekranlarımızda. Ne vakit çağırsak koşa koşa geldi yayınlarımıza. Sevgisini de dostluğunu da hiç esirgemedi bizden.  Yine hatırlıyorum, “Osmanlı Saray Entrikalarını” çekmeyi önermişti 2000’li yılların başında. Eyüp Sultan’daki yerimize yeni taşınmıştık o günlerde. ‘Sizin için ekonomik bir iş olur, yapalım bunu Mustafa’ demişti bana. Niye yapamayacağımızı, uygun olmayan kuralları anlatmıştım, hiç alınmamıştı. Halden anlayan faziletli bir gülümsemeyle karşılık vermişti.
 

‘Bu ülkeye ne oluyor?  sorusunun karşılığını arıyordu. Bu ülkeye ne olduğunu anlamak ve anlatmak için öykünün ve dramanın imkanlarını seferber etti. Sonuç olarak gönül coğrafyamızdan yeni bir sinema lisanı inşa etmeyi başardı.

Kendi sözüyle ‘İnsan tecelligahtır, İnsan Allah’ın tecelligahıdır’ Bu düstur sinema anlayışının ana sütunu olmuştur. Türkiye’de sinema ve TV dizileri üzerinden kurulmak istenen hiç de yerli ve ulusal olmayan kültürel hiyerarşiyi bilakis çevirdi. Hayatını ‘Türkiye bir yalnız kurt’ dediği ülkesinin öykülerini anlatmaya adadı. Burdur’un bir dağ köyünden çıkıp gelen ‘bir yalnız kurt’ olarak verdiği bu gayretten zaferle çıktı.

Bu ülkenin tarihinden, kültüründen ve mitolojisinden sinemaya yeni kahramanlar üretme iradesinden hiç taviz vermedi. ‘Kuşçu’, ‘Heradot Cevdet’ ve ‘Ömer Baba’ karakterleri hala insanımızın hafızasında rollerini oynamaya devam eden kahramanlardır.

Osman İmtihan, arkasında sadece diziler ve sinemalar bırakmadı, ruhlarımızı sarıp sarmalayan öyküler, adalet ve vicdan, kimlik ve aidiyet, aksiyon ve duygusal derinlik sahibi güçlü karakterler ve unutulmaz sahneler armağan etti dünyamıza. Bilen bilir ‘İsmet Özel okumayan bir beşerden oyuncu olmaz’ kelamı de ona aittir.

Osman İmtihan ile birinci yüz yüze tanışmam 1983 yılının sonlarıdır. O tarihte Akabe Yayınları’nı ve Mavera Edebiyat Dergisi’ni yönetiyordum. 1989 yılında, 86’ da benim kurduğum Irmak Yayınları ile 80’lerin başında Mesut Uçakan ve arkadaşlarının kurdukları Atlas Film’i birleştirerek Atlas-Nehir Bağlantı A.Ş isminde bir şirket kurmuştum. Atlas Film’in karar defterlerini karıştırırken gördüm ki Osman İmtihan bu sinema şirketinin kurucu ortaklarından biri. Öteki isimler de Mesut Uçakan, Salih Diriklik ve Sami Kılıç. Üçü de bu dalın kıymetli öncüleri. Bu vesileyle selam ediyorum üçüne de..

Bu şirketin çatısı altında faaliyet gösteren Anajans reklam dalına hizmet veriyordu. Osman İmtihan ile o tarihlerde çalıştığımız firmalara reklam sinemaları yaptık. Kendisi direktörlüğünü yapsın yapmasın kesinlikle gelir işin başında durur, vaziyet ederdi. İnanılmaz titizdi. Onunla ve şirketi Sinegraf ile iş yapan kimsenin gözü geride kalmazdı.

En uzun beraberliğimiz yanılmıyorsam 1991 yazında Sivas’da belgesel çekimleri için geçirdiğimiz günlerdi. Hatırladığım kadarıyla bu çekimler için 21 gün kalmıştık Sivas’ta. Kameraman, ışıkçı vs. teknik grup otobüsle gitmişti. Biz ikimiz İstanbul’dan o’nun otomobiliyle çıkmıştık yola. Düz vites bir Renault kullanıyordu. Süratli sürücüydü. Ani firen yaptığı anlarda sol eli direksiyonu tutarken sağ eliyle yan koltukta oturan beni müdafaaya alıyordu. Her ani fren durumunda sağ kolunu göğsümün hizasında görüyordum. Amma da korumacısın diyerek takıldığımı hatırlıyorum. Ancak asıl büyük hayretimi ‘Divriği Ulu Cami‘ çekimleri başlamadan bir gün evvel birlikte camiyi görmeye gittiğimizde yaşadım. Cami kapı üzere koca koca taşlardan, adeta manevî bir boşluğa, ilahi bir yalnızlığın orta yerine inşa edilmişti. Sevgili Osman İmtihan Camiyi görür görmez bu manevî boşluğun yapı taşlarıyla bütünleşmek isteyen bir ruh haline bürünmüştü. Taşın bir dantel üzere işlendiği eşsiz Taç Kapılardan başlayarak cami içindeki sütunlara, abanoz ağacından yapılma minbere ve mükemmel mihraba baktıkça ve dokundukça halden hale giriyordu.       

Avuç içlerinin erişebildiği her bir taşı bir ucundan öbür ucuna kadar okşuyor, sonra taşla temas eden avuç içlerini dudaklarına götürüyor, öpüyordu. Ben yalnızca yanında, O’nun bu halini sessizce gıptayla izliyordum. Bu hal üzere o önde ben gerisinde içten ve dıştan caminin dört bir köşesini dolaştık. Güya sevgili Osman, her adımında sessizliğin ve ıssızlığın bu derin kuyusuna düştü düşecekti de ben onu son anda tutacaktım. İkimizin hali motamot böyleydi. Caminin etrafını dura yürüye dolaşmamız nerdeyse bir saatimizi almıştı. Ortada bir dokunduğu taşlara anlayamadığım bir şeyler söylüyordu. Dudaklarının kımıltısından anlıyordum bunu. Ya kendisiyle bir iç konuşma yapıyordu ya da taşlarla konuşuyordu.  Daha sonra uygun bir anında ne konuştuğunu anlattı. Taşlara ‘şahit olun! Şahit olun’ diyormuş.

***

Sevgili dostum. Aziz kardeşim;

Senin o coşkun ırmaklar üzere akan, o büyük Müslüman gönlüne, millet ve memleket sevdana, bu toprakların taşına toprağına aşkla ve imanla bakışına, inanç ve sevgi dolu avuçlarınla dokunuşuna ‘Divriği Ulu Camii’nin taşları da ben de şahidiz.  Sivas’ın belgeselini yaptığımız başka bütün Selçuklu yapıtları de şahit.

Allah ‘Divriği Ulu Cami’nin şahitliğini, taşın toprağın şahitliğini, minberin mihrabın şahitliğini, benim seni izlerken hüzünle titreyen yüreğimin şahitliğini kabul etsin. Seni cennet-i alasında ağırlasın.

Dün (cumartesi) ikindi namazından sonra Marmara İlahiyat Fakültesi Mescidinde cenaze namazını kıldık, akabinde Karacaahmet mezarlığında ebedi aleme uğurladık seni…

Yolun açık olsun.

Mekânın cennet olsun,

yerin yurdun efendimize komşu olsun, hoş kardeşim.

Mustafa Çelik / Kanal 7 Medya Kümesi Lider Vekili 

Kaynak: Haber7