The Ringo Jets: ‘Bana biraz gürültü ver’

Yıllarca gürültüden uzakta, kendi küçük dünyamda, ritüellerime sıkı sıkıya bağlı olarak yaşadım. Güne 1960’lı ya da 1970’li yıllardan sessiz sakin, hüzünlü, pastoral bir folk müziğiyle başlamak bir duşun devamı üzere hissettirdi, yumuşak bir geçiş yapmamı sağladı geceden sabaha.

İlk gençlik yıllarımda büyük bir aşkla dinlediğim gürültülü müzikleri bir Joni Mitchell albümüyle takas ederken kendimi çok huzurlu hissettim ve hiç pişman olmadım. Kendim için inşa ettiğim bu korunaklı dünyada güvendeydim. Ve bir daha hiç geriye bakmadım.

Ama geçtiğimiz yıl bir anda folk müziğin yumuşacık kollarından alınıp tekrar gürültünün kucağına itildim güya. Bilmiyorum; o sıcacık yuvadan ayrılmak, uzak ve tehlikeli topraklara uçmak ve kendime yeni bir mesken kurmak istedim tahminen. Bu yüzden de kanatlanıp uçmama yardım edecek müziklere yöneldim.

Şimdilerde, sabah uyanır uyanmaz kendime bir fincan espresso yapıp Mandrill kümesinin Warning Blues müziğini açıyorum, mesela. Gürültü beni kendime getiriyor, güne fişek üzere bir başlangıç yapmamı sağlıyor. Gürültü bana kayıplara karşın hayatın devam ettiğini söylüyor. Gürültü beni ayağa kaldırıyor. Bana kendimi konutumda hissettiriyor.

Yeni yılın yeni günlerinde ise geceden sabaha geçişim yerli rock sahnesinin en sıkı üçlülerinden The Ringo Jets ile gerçekleşiyor. Geçtiğimiz haftalarda Ferment Records etiketiyle yayımlanan yeni EP’leri Shed My Skin’i çalmaya başlar başlamaz, uyku mahmuru gözlerim de kocaman açılıyor.

İstanbul’u düşünüyorum ister istemez, gözlerim kocaman açık. Doğup büyüdüğüm kentten ne kadar uzakta fakat oraya kalben ne kadar yakın olduğumu ve muhtemelen de sürekli yakın olacağımı…

The Ringo Jets

Sonra kümenin davulcusu Lale’ye onlarla bu fevkalade EP hakkında biraz konuşmak istediğimi yazıyorum. Derken kendimi Tarkan Mertoğlu, Deniz Ağan ve Lale Kardeş’le sabah ritüelleri, 1970’li yılların zımnî hazineleri, İstanbul ve konuta dönmek hakkında konuşurken buluyorum.

Sanırım Shed My Skin bir konuta dönüş albümü sizin için. Farklı cinslerde deneyler yaptıktan sonra köklerinize döndünüz bu albümle. Bu, benim için de geçerli galiba. Müzikleri art geriye tekraren dinledim ve bütün o harika gürültünün içinde, kendimi tekrar konutumda hissettim. Ve tıpkı Oz Büyücüsü’nün sonunda Dorothy’nin dediği üzere, “Ev gibisi yok!” dedim. Pekala, sizin için konut ne demek? Sizde aidiyet duygusu uyandıran şey ne?

Deniz Ağan

Deniz: “Benim için mesken ne demek?” konusunu bir müddettir düşünüyorum ben de aslında. Tahminen pandemiden beri; sahneden, kayıtlardan, kümeden bir uzaklaşma yaşamak zorunda kalınca. Esasen üstüne çokça düşündük lakin o vakitten bu vakte, yani beş yıl içinde, fark ettiğim, bütün küme üyeleri olarak sıkça söylediğimiz üzere bütün müzik çeşitlerini çok sevip dinlesek de insanın meskeni üzere hissettiği bir cins oluyor. İçinde “Roll” olan bir “Rock” beni sahiden meskende hissettiriyor. Dinlerken de, yaparken de. Konfor alanı dışına çıkma zorluğunu ve meydan okuma kısmını da çok seviyorum, esasen çok defa denedik bunu lakin mesela bu devirde konutta olmayı, rock’n roll’un içinde olmayı hakikaten seviyorum. Umarım daha çok bu türlü müzikler kaydederiz.

Tarkan: Deniz’e katılıyorum, rock’n roll bizim başlangıç noktamız ve her vakit dönmekten memnun olduğumuz bir yer. Ancak benim için yalnızca rock değil, soul, funk, country, blues, hatta hardcore punk ve caz bile girebilir o kümenin içine.

Lale: “Shed My Skin”i duyururken “Eve döneceğiz demiştik,” cümlesini yazan benim ve elbette Deniz ve Tarkan’a katılıyorum rock’n roll konusunda. Ancak konut, geniş manasıyla benim için, sanırım ki grubum. Oturup beste yapmak, kan ter içinde yüksek sesle gürültü çıkarmak, saçma sapan şeylere gülmek. Hepsi rock’n roll’u da kapsar elbette lakin bunu yapan o üç insan, bizleriz. O üç kişinin karışımı bence mesken.

Güne sizi dinleyerek başladığımda capcanlı hissettim kendimi. Folk müziğin beslediği kırılganlığın tersine, bu bana muazzam bir güç verdi. Olağan, kırılganlığın da kendine mahsus bir güç taşıdığını biliyorum kendi içinde. Tekrar de bu yenilmezlik hissini çok özlemiştim ve sanırım bu duyguyu çok uzun bir mühlet daha sabah ritüelime dahil edeceğim. Siz güne nasıl başlıyorsunuz? Hangi müziklerle, hangi alışkanlıklarla uyanıyorsunuz?

Tarkan Mertoğlu

Tarkan: Bana ilham veren şeylerle güne başlamayı tercih ediyorum. Bunlar her vakit dinlediğim başucu albümlerim de olabilir, benim zevkime hitap eden yeni çıkan albümler ve skateboard video’ları da olabilir. Çok değişken olduğu için hepsini saymam mümkün değil. Genelde bu kümeleri ve video’ları izlerken yahut dinlerken, elimde gitar oluyor günün büyük kısmında. Bir yandan da son üç aydır da sistemli sporu ihmal etmiyorum.

Lale: Sabahları uyandığımda Motown, soul, funk dinliyorum genelde lakin benimki de değişken, Japanese Lo-Fi’dan, Lee Hazlewood’a açılan bir yelpaze. Bilemezsin, ben de bilemem. Genelde sabahları yürüyüşe çıkıyorum mahallede ve -kablolu- kulaklıklar kulağımda oluyor. Bomonti’nin hafif yakık kızı olarak kışın çok renkli kürküm yazın anneanne kıyafetlerimle etrafta bir cins atıp dönüyorum. Günün geri kalanı çok değişken ancak sabahlar aşağı üst bu formda.

Radio Ringo albümünüz daha sevinçli bir albümdü galiba. Mesela albümün incilerinden Çilek Mevsimi’ni dinlemek büyük memnunluk vermişti bana. Tahminen de bana The Beatles’ı hatırlattığı içindir, kim bilir… Shed My Skin’deki dört yeni şarkıyı dinlerken ise farklı hislere kapıldım. Çilek mevsimi çoktan geride kalmış ve kara kış başlamış gibi… Lakin ben kışı çok severim. Bu yüzden de artık bu dört müziğin üzerinden teker teker geçelim isterim.

1.Bliss

Bu müzik dans ederek bütün öfkemi içimden atma isteği uyandırdı bende. Beni eskiye, çok eskiye, çocukluğuma ve birinci gençliğime götürdü. Atlas Pasajı’nda oturuyormuşum da walkman’imdeki karışık çekme kasetten Cream’in Sunshine Of Your Love müziğini birinci kere dinliyormuşum gibi… Müzikal olarak tam bir olgunluk periyodu yapıtı. Fakat merak ettiğim şey şu: Duygusal olarak baktığınızda, sizin hangi yaşınıza, hangi döneminize ilişkin bu müzik?

Tarkan: Benim tam olarak da bu dönemime ilişkin bir müzik Bliss. Olgunlaşmakla alakalı, deneyimle alakalı bir müzik; kimsenin seni oradan oraya çekiştiremeyeceği, manipüle edemeyeceği, tam da yazdığımız üzere kabuk değiştirip, yeni derisinin altında rahat eden birini anlatıyor. Yaş alsan da daha net görebildiğin o periyot, tam olarak.

2.Cehennem Köpekleri

Başta bana bir Bukowski şiirinin başlığını hatırlattığı için aşk hakkında olduğunu sandım bu müziğin. Lakin sonra onun gündelik hayatın dayattığı angaryalara karşı bir çeşit kurtuluş önerisi getirdiğini gördüm ve buna çok sevindim. Bu müzikte angaryaları ‘kuduz cehennem köpeklerinin havlamasına’ benzetiyor ve onlardan kurtulmak için gürültüye gereksinimimiz olduğunu söylüyorsunuz. “Bana biraz gürültü ver!” diye haykırıyorsunuz. “Müzik! Müzik! Müzik!” Buna bayıldım. Yoksa sonunda ruhumuzu kurtaracak olan da bu mu? Yani, gürültü?

Deniz: Cehennem Köpekleri’ndeki çığlıkta üstte bahsettiğim rock’n roll’la alakalı paralel bir durum var. Yani evet, bazen ‘ruhumu kurtarıyor’ üzere hissediyorum. Hayat, angaryalar, o kadar zorluyor ki hakikaten; insanın ruhu eziliyor. Herkes buna bir şifa arıyor; kimi buluyor bir biçimde, kimi bulamıyor. Bizim için neyse ki yıllardır bu türlü estetik bir gürültü var diyelim, rock’n roll için. Bir yandan da çift manalı elbette, toplum olarak da sesimizin artık çok kısıldığı ve buna alıştığımız bir devirden geçiyoruz. Bazen hakikaten gürültü çıkarmak yeterlidir, gerekir. Gürültüye de teşvik etmek gerekiyor bence. Hem müzisyenleri hem de herkesi, kısaca.

3.Urban Jungle Jam

İstanbul’un kaosundan kaçmak için Bodrum’a taşındım lakin ortada sırada kendimi yeniden İstanbul’un kaosunu özlerken buluyorum. Bu müzik da bana tam olarak bu türlü hissettirdi. Başımın içinde eski mahallemde, Şişli ve Bomonti sokaklarında dolaştım durdum. Pekala, kentle aranız nasıl? Kaos nasıl besliyor sizi?

Lale Kardeş

Lale: İstanbul’da bir yerden bir yere giderken ortada başımı kaldırıp deniz ve martı görüyorsam ne ala. Bazen yapabiliyorum fakat birden fazla vakit debelenmek oluyor bu. Kaos, öfke ve adrenalin veriyor, evet. Lakin bizim beslenmek için ateş aldığımız yer o kadar da kaos değil artık. Kaostan kaçıp kendi müziğimize sığınıyoruz, güzelleştiriyoruz kendimizi diyelim. Herkes üzere biz de doz aşımı yaşıyoruz, sanırım.

Tarkan: İçerik olarak her ne kadar Hendrix’in Crosstown Traffic’ine benzese de, bu jam’e ilham olan müzikler; Band of Gypsies, Santana, Beastie Boys’un enstrümantalleri ve Rage Against the Machine’e kadar gidiyor. Doku ve riff olarak diyorum, elbette.

4.Yolun Sonunda

‘Masalların kök saldığı’ bir yerden yazılmış, hüzünlü bir aşk müziği bu. “Senle ben daima birebir yerdeyiz,” diyen Lale’nin vokalleri bilhassa insanın içine işliyor bu müzikte. Daha evvel kelamını ettiğim şiirinde Bukowski aşkı cehennemden gelen bir köpeğe benzetiyordu. Burada da güya benzeri bir çeşit sıkışmışlık ve melankoli kelam konusu. ‘Melankolik gürültü’ diye bir şeyden kelam edilebilirse, Yolun Sonunda onun çok hoş bir örneği bence. Kök salmak konusundaki fikirleriniz neler? Aşk insanın tıpkı masallar üzere kök salabileceği bir yer olabilir mi? Yoksa daima birebir yerde olmak, kanatlanıp uçmaya mani mi?

Deniz: Güçlü bir ikilem nitekim. Bir niyetin insanın benliğine kök salması… Bu bir fikir olabilir, hayal olabilir; toplumsal bir emel yahut aşk da olabilir. Bu, insanı hayatta güçlü kılıyor ve daima hareket halinde olmasını sağlayan bir ateşleyici güç haline geliyor. Karanlık vakitlerde, yorgun düştüğünde, orada daima tutunabileceğin ve tekrar seni harekete geçirebilecek bir kıvılcım, diyelim.

Ama bir yandan da buna çok kapılırsan beklemediğin bir anda seni çok zorlayan ve bazen seni boğan bir tuzak haline de gelebilir. Bırakıp gitmek istersin fakat bu kadar vakit emek harcadığın şey seni olduğun yerde tutmaya başlamıştır.

Dolayısıyla bu hoş sorunun yanıtı bizde de yok, müzik da tam olarak hayatta hepimizin farklı farklı kısımlarında bu tahlilsiz ikilemi hissedip yaşadığımız anlarla alakalı esasen. Biyografik bir müzik değil, ortak deneyimler diyelim.

Son olarak, yılın bu birinci günlerini daha enerjik geçirebilmemiz için bizlere 1960’lardan ya da 1970’lerden (bu albüme de ilham vermiş) birkaç hazine tavsiye eder misiniz?

Deniz: Let There Be Rock – AC/DC, Raw Power – The Stooges, E Fluribus Funk – Grand Funk Railroad.

Tarkan: Nuggets’ın toplama albümlerini önerebilirim. New Bomb Turks’ün tüm diskografisini önerebilirim ve The Hives’dan ‘Tyrannosaurus Hives’ albümü âlâ bir örnek olabilir.

Lale: Kalanları da ben sayayım madem, gözden kaçmış kimi çok besbelli işaretçiler var EP’yle alakalı. The Sonics, MC5, Knickerbockers. Ve Bliss’teki geri vokaller için içimdeki Tina Turner’a çok şey borçluyum.

Kaynak: Gazete Duvar